Baza kurso 2023 – Curso básico de esperanto 2023

Baza Kurso 2023
Baza Kurso 2023

Ontem, dia 6 de abril, iniciou-se no Centro Cultural Cleonice Bonillo Fernandes, em Pouso Alegre, o curso básico de Esperanto 2023, fruto da parceria entre a Embaixada do Esperanto e a Superintendência de Cultura do município. O curso acontece todas as quintas-feiras, das 19h30 às 21h, com uma carga horária de aproximadamente 36 horas.

Com um enfoque formativo, o curso aspira proporcionar aos alunos uma visão abrangente da língua internacional esperanto, incluindo sua história, cultura e uso atual. O objetivo é que, ao final do curso, os alunos possam compreender e se comunicar basicamente em esperanto, nos níveis A1/A2, além de se integrar com outros esperantistas em todo o mundo.

O curso começou com grande entusiasmo dos oito novos alunos presentes, que já puderam desfrutar de uma pequena apresentação sobre a língua, sua cultura e seus usos na atualidade.

A expectativa é que o curso atraia ainda mais alunos nas próximas aulas, considerando o forte interesse da cidade de Pouso Alegre em cultura e línguas estrangeiras. Além disso, o curso tem potencial para abrir portas para intercâmbios culturais e acadêmicos, uma vez que a língua esperanto é utilizada em eventos internacionais em todo o mundo.

Em resumo, a abertura do novo curso de esperanto no Centro Cultural Cleonice Bonillo Fernandes em Pouso Alegre é uma oportunidade única para aqueles que desejam expandir seus horizontes e aprender uma nova língua. O curso tem o potencial de transformar a vida dos alunos e abrir portas para novas possibilidades.

 

_____

 

Hieraŭ, la 6-a de Aprilo, okazis la inaŭgura klaso de la baza kurso de Esperanto 2023 ĉe la Kulturcentro Cleonice Bonillo Fernandes en Poŭzalegro, danke al la partnereco inter la Esperanto-Ambasadejo kaj la Sekretario de Kulturo de la urbo. La kurso okazos ĉiujn ĵaŭdojn de 19:30 ĝis 21:00, kun ĉirkaŭ 36 klaso-horoj.

La kurso ne estas nur informa, ĝi celas provizi al la studentoj ampleksan vidiĝon de la internacia lingvo, inkluzive de ĝia historio, kulturo kaj nuna uzado. La celo estas ke la studentoj, fine de la kurso, povas kompreni kaj komunikiĝi per Esperanto laŭ la niveloj A1/A2, kaj integriĝi kun aliaj esperantistoj tutmonde.

La kurso ekis kun granda entuziasmo de la ok novaj studentoj, kiuj jam povis ĝui prezenton pri la lingvo, ĝia kulturo kaj ĝia uzado nuntempe.

Oni atendas pli da studentoj en la venontaj lecionoj, konsiderante la fortegan intereson de la urbo Poŭzalegro pri kulturo kaj fremdaj lingvoj. Krome, la kurso havas la potencialon malfermi pordojn por kulturaj kaj akademiaj interŝanĝoj, ĉar Esperanto estas uzata en internaciaj eventoj tutmonde.

Resumante, la nova Esperanto-kurso en la Kulturcentro Cleonice Bonillo Fernandes en Poŭzalegro estas unika ebleco por tiuj kiuj deziras elpreni siajn horizontojn kaj lerni novan lingvon. La kurso havas la potencialon transformi la vivon de la studentoj kaj malfermi pordojn al novaj eblecoj.

Nova turma do curso básico de esperanto – Pouso Alegre

CURSO BÁSICO DE ESPERANTO – GRATUITO E PRESENCIAL
📚🗣️🌎

Organizado pela Embaixada do Esperanto (Esperanta Ambasadejo), com apoio da Prefeitura de Pouso Alegre, por meio da Superintendência Municipal de Cultura, o curso básico da língua internacional esperanto será ministrado às quintas-feiras, das 19h30 às 21h, com início no dia 6 de abril e duração de 3 meses.

➡️ Inscrições:
//bit.ly/bazakurso

Ao final do curso o aluno será avaliado: tendo 75% de frequência e obtendo nota igual ou superior a 70%, será concedido o certificado de conclusão pela Embaixada do Esperanto e pelo instrutor, que é certificado no nível C1 no quadro europeu de referência de línguas — Komuna Eŭropa Referenckadro (KER), pelo Centro estatal de exames de línguas “Origó” de Budapeste na Hungria e com mais de 20 anos de conhecimento na língua.

O curso é totalmente gratuito e todo o material didático será fornecido pela Embaixada do Esperanto.

Encerramento dos cursos básicos de esperanto 2022 – Fermoj de la bazaj kursoj de Esperanto 2022

Ontem, dia 25 de agosto, chegou ao fim mais um curso básico de esperanto no Centro Cultural Cleonice Bonillo Fernandes. Doze alunos fizeram o exame final e logo mais receberão seus certificados de conclusão e/ou participação nessas quase 40 horas de aula.

O curso básico de esperanto (baza kurso de Esperanto) é fruto de uma duradoura e frutífera parceria da Embaixada do Esperanto com a Superintendência de Cultura de Pouso Alegre. Por conta dessa parceria, a Embaixada do Esperanto reconhece tanto à Superintendência de Cultura quanto à Prefeitura de Pouso Alegre como instituições amigas do esperanto devido ao apoio em diversas ações de ensino e divulgação da língua internacional em nossa cidade. Graças a esse apoio, Pouso Alegre é uma referência internacional no cenário esperantista.

Além dos 12 alunos que finalizaram o curso no Centro Cultural Cleonice Bonillo Fernandes também mais 2 alunas concluíram o curso básico na sede da Embaixada do Esperanto no bairro Colina Verde.

Em outubro terá início o curso sequencial no mesmo centro cultural em no dia 10 de setembro acontecerá um evento no auditório José Saponara para a entrega dos certificados.

A Embaixada do Esperanto está em festa e dá as boas-vindas aos novos membros de nossa comunidade de falantes de esperanto.

Kulturcentro Cleonice Bonillo Fernandes – Centro Cultural Cleonice Bonillo Fernandes
Esperanta Ambasadejo de Poŭzalegro – Embaixada do Esperanto de Pouso Alegre

Hieraŭ, en la 25-a de Aŭgusto finiĝis baza kurso de Esperanto en la Kultura Centro Cleonice Bonillo Fernandes. Dek du lernantoj faris la finan ekzamenon kaj baldaŭ ricevos siajn atestojn pri kompletigo kaj/aŭ partopreno en ĉi tiuj preskaŭ 40 horoj da lernado.

La Baza kurso de Esperanto estas la rezulto de longa kaj fruktodona partnereco inter la Esperanta Ambasadejo kaj la Sekretariejo pri Kulturo de Poŭzalegro. Pro tiu ĉi partnereco, Esperanta Ambasadejo agnoskas la Sekretariejon pri Kulturo kaj la Urbodomon de Poŭzalegro kiel “Amikoj de Esperanto” pro ilia subteno en diversaj agoj rilate al instruado kaj disvastigado de la internacia lingvo en nia urbo. Danke al tiu ĉi subteno Poŭzalegro estas internacia referenco en la Esperanta Movado.

Krom la 12 lernantoj, kiuj finis la kurson en la Kultura Centro Cleonice Bonillo Fernandes, pliaj 2 lernantoj finis la bazan kurson en la sidejo de la Ambasado de Esperanto en la kvartalo Colina Verde. (Verda Monteto)

Oktobre komenciĝos la daŭriga kurso en la sama kulturcentro kaj la 10-an de Septembro okazos en la aŭditorio “José Saponara” aranĝo por transdono de la atestiloj.

Esperanta Ambasadejo festas kaj bonvenigas novajn membrojn al nia Esperanto-parolanta komunumo.

Embaixada do Esperanto é oficialmente reconhecida como centro cultural de Pouso Alegre – Esperanta Ambasadejo estas oficiale agnoskita kiel kultura centro en Poŭzalegro

No último dia 29 de julho, a Embaixada do Esperanto recebeu o reconhecimento da Secretaria de Cultura de Pouso Alegre como um espaço cultural do município, sob o registro CCULT n.º 195256/2020 a Embaixada do Esperanto é oficialmente parte do movimento cultural de Pouso Alegre.

Essa certificação é de extrema importância para a nossa instituição, sendo uma das primeiras instituições mineiras a receber tamanho reconhecimento.

En la lasta 29-a de julio, Esperanta Ambasadejo ricevis agnoskon de la Poŭzalegra Sekretario pri Kulturo kiel kultura spaco en la urbo, sub CCULT-registro n.º 195256/2020 Ambasadejo estas oficiale parto de la kultura movado de Poŭzalegro.

Ĉi tiu atesto estas ege grava por nia institucio, estante unu el la unuaj institucioj el Minaso kiuj ricevis tian rekonon.

Landnomoj – Nome dos Países

Zamenhof dividiu o sistema básico para a formação dos nomes de países em Esperanto em duas partes.  Na primeira parte o radical indica a pessoa e é necessário adicionar o sufixo “-uj” para formar o nome do país:

O sistema básico

homo lando
-0 -ujo
ital-o Ital-ujo
franc-o Franc-ujo
german-o German-ujo
angl-o Angl-ujo
ĉin-o Ĉin-ujo
japan-o Japan-ujo
egipt-o Egipt-ujo

Na segunda parte, o radical indica o país e se adiciona o sufixo “-an”, para criar o nome da pessoa, que nasceu no país:

lando homo
Brazil-o brazil-ano
Uson-o uson-ano
Kolombi-o kolombi-ano
Pakistan-o pakistan-ano
Indonezi-o indonezi-ano
Kenj-o kenj-ano
Sud-Afrik-o sud-afrik-ano

O uso de “lando”

Pode-se usar o final “-lando”, em vez do sufixo “-uj”. Observe:

homo lando
-o -lando (-ujo)
pol-o Pol-lando (Pol-ujo)
svis-o Svis-lando (Svis-ujo)
skot-o Skot-lando (Skot-ujo)
finn-o Finn-lando (Finn-ujo)
dan-o Dan-lando (Dan-ujo)

Teoricamente poder-se-ia usar o final “-lando” em todos os nomes de países (por exemplo: German-lando, Sved-lando, etc.), mas na prática não é muito comum ouvir essa forma. Esses nomes pertencem à primeira parte do sistema, onde o radical indica a pessoa e é adicionado o final “-lando” para formar o nome do país. Agora vejamos os exemplos:

lando homo
-o -ano
Irland-o irland-ano
Island-o island-ano
Nederland-o nederland-ano

Esses nomes pertencem à segunda parte do sistema, onde  o radical indica o país e adiciona-se o sufixo “-an” para criar o nome da pessoa nascida nele. Nesses casos, “-lando” é parte essencial do radical, que não pode ser retirado.

O uso de “-ujo e -io”

homo lando
-o -io (-ujo)
ital-o Ital-io (-ujo)
franc-o Franc-io (-ujo)
german-o German-io (-ujo)
angl-o Angl-io (-ujo)
ĉin-o Ĉin-io (-ujo)
japan-o Japan-io (-ujo)
egipt-o Egipt-io (-ujo)

Observe os exemplos abaixo:

homo lando
 -o -ano
Kolombi-o kolombi-ano
Ĉili-o ĉili-ano
Siri-o siri-ano
Indonezi-o indonezi-ano
Aŭstrali-o aŭstrali-ano
Niĝeri-o niĝeri-ano
Liberi-o liberi-ano

Esses exemplos pertencem  à segunda parte do sistema. O radical indica o país e é necessário adicionar o final “-ano” para criar o nome da pessoa, que nasceu lá; “-i” não é parte do final. Ele faz parte do radical e não se pode retirá-lo. Nesses exemplos, “-io” não substitui o final “-ujo”. Não se pode dizer “Kolombujo”, “Ĉilujo”, etc.

Landoj kun -(i)stano

Em alguns nomes de países, por influência das línguas nacionais, muitas pessoas usam o final “-stano” ou “-istano” ao invés de “-ujo”. Esses nomes geralmente pertencem  à parte I do sistema.

homo lando
-o -ujo / -(i)stano
afgan-o Afgan-ujo/Afgan-istano
kazaĥ-o Kazaĥ-ujo/Kazaĥ-stano
kirgiz-o Kirgiz-ujo/Kirgiz-istano
kurd-o Kurd-ujo/Kurd-istano
taĝik-o Taĝik-ujo/Taĝik-istano
turkmen-o Turkmenujo/Turkmen-istano
uzbek-o Uzbek-ujo/Uzbek-istano

Mas há um nome de país, que pertence à parte II do sistema (porque não existe um povo, que se ĉame “pakoj”). O final “-istano” é parte do radical e não pode ser retirado:

lando homo
-o -ano
Pakistan-o pakistan-ano

Nota: A Academia de Esperanto aceita o uso de ambos os sufixos, “-ujo” e “-io” . Há uma lista, publicada pela Academia (resolução número 12, de 04/05/2009), apresentando o nome dos países em Esperanto.

Nomoj de Landoj (Nome dos Países)

Eŭropa Unio (União Européia)

La oficiala listo estas ĉe (A lista oficial está em): Europa.eu

Flago
(Bandeira)
Lando
(País)
Ĉefurbo
(Capital)
Eŭropa Unio
Aŭstrio  Vieno
Belgio  Bruselo
Bulgario Sofio
Ĉeĥio Prago
Danio Kopenhago
Estonio Talino
Finnlando Helsinko
Francio Parizo
Germanio Berlino
Grekio Ateno
Hispanio Madrido
Hungario Budapeŝto
Irlando Dublino
Italio Romo
Kipro Nikozio
Kroatio Zagrebo
Latvio Rigo
Litovio Vilno
Luksemburgo Luksemburgo
Malto La-Valeto
Nederlando Amsterdamo
Pollando Varsovio
Portugalio Lisbono
Rumanio Bukareŝto
Slovakio Bratislavo
Slovenio Ljubljano
Svedio Stokholmo
Unuiĝinta Reĝlando aŭ Britio Londono

 Unuiĝintaj Nacioj (Nações Unidas)

La oficiala listo estas ĉe (A lista oficial está em): Un.org

Flago Lando Ĉefurbo
Afganio Kabulo
Albanio Tirano
Alĝerio Alĝero
Andoro Andoro Malnova
Angolo Luando
Antigvo-Barbudo Sankta Johano
Argentino Bonaero
Armenio Erevano
Aŭstralio Kanbero
Aŭstrio Vieno
Azerbajĝano Bakuo
Bahamoj Nasaŭo
Bangladeŝo Dako
Barato Nov-Delhio
Barbado Briĝurbo
Barejno Manamo
Belgio Bruselo
Belizo Belmopano
Belorusio Minsko
Benino Kotonuo / PortoNovo
Birmo (Mjanmao) Najpidavo (Pjinmano)
Bocvano Gaberono
Bolivio Lapaco / Sukro
Bosnio kaj Hercegovino Sarajevo
Brazilo Braziljo
Britio (Unuiĝinta Reĝlando) Londono
Brunejo Bandar-SeriBegavano
Bulgario Sofio
Burkino Vagaduguo
Burundo Buĵumburo
Butano Timbuo
Centr-Afrika Respubliko Bango
Ĉado Nĝameno
Ĉeĥio Prago
Ĉilio Santiago de Ĉilio
Ĉinio Pekino
Danio Kopenhago
Domingo San-Domingo
Dominiko Roseo
Ebur-Bordo Jamasukro
Egiptio Kairo
Ekvadoro Kito
Emirlandoj (Unuiĝintaj Arabaj) Abudabio
Eritreo Asmero (Asmaro)
Estonio Talino
Etiopio Adis-Abebo
Fiĝio Suvo
Filipinoj Manilo
Finnlando Helsinko
Francio Parizo
Gabono Liberurbo
Gambio Banĝulo
Ganao Akrao
Germanio Berlino
Grekio Ateno
Grenado Sankta Georgo
Gujano Georgurbo
Gvatemalo Gvatemalurbo
Gvineo (Konakria) Konakrio
Gvineo Bisaŭa Bisaŭo
Gvineo Ekvatora Malabo
Ĝibutio Ĝibuto
Haitio Portoprinco
Hispanio Madrido
Honduro Tegucigalpo
Hungario Budapeŝto
Indonezio Ĝakarto
Irako Bagdado
Irano Tehrano
Irlando Dublino
Islando Rejkjaviko
Israelo Jerusalemo
Italio Romo
Jamajko Kingstono
Japanio Tokio
Jemeno Sanao
Jordanio Amano
Kaboverdo Prajo
Kamboĝo Pnom-Peno
Kameruno Jaundeo
Kanado Otavo
Kartvelio Tbiliso
Kataro Daŭho
Kazaĥio Astano
Kenjo Najrobo
Kipro Nikozio
Kirgizio Biŝkeko
Kiribato Bairikio
Kolombio Bogoto
Komoroj Moronio
Kongo (Respubliko Kongo) Brazavilo
Kongolando (Dem. Resp. Kongo) Kinŝaso
(Nord-)Koreio (Pop. Dem. Resp.) Pjongjango
(Sud-)Koreio (Respubliko de) Seulo
Kostariko San-Joseo
Kroatio Zagrebo
Kubo Havano
Kuvajto Kuvajtubo
Laoso Vjentjano
Latvio Rigo
Lesoto Maseruo
Libano Bejruto
Liberio Monrovio
Libio Tripolo
Liĥtenŝtejno Vaduzo
  Litovio Vilniuso
Luksemburgo Luksemburgo
Madagaskaro Antananarivo
Makedonio Skopjo
Malajzio Kuala-Lumpuro
Malavio Lilongvo
Maldivoj Maleo
Malio Bamako
Malto La-Valeto
Maroko Rabato
Marŝaloj Majuro
Maŭricio Port-Luizo
Maŭritanio Nuakŝoto
Meksiko Meksik-urbo
(Federacio de) Mikronezio Palikiro
Moldavio (Moldava Respubliko) Kiŝinevo
Monako Monako
Mongolio Ulanbataro
Montenegro Podgoriĉo / Cetinjo
Mozambiko Maputo
Namibio Vindhuko
Nauro Jareno
Nederlando Amsterdamo
Nepalo Katmando
Niĝerio Abuĝo
Niĝero Niameo
Nikaragvo Managvo
Norvegio Oslo
Nov-Zelando Velingtono
Omano Maskato
Pakistano Islamabado
Palaŭo Ngerelmudo (Melekeoko)
Panamo Panamurbo
Papuo-Nov-Gvineo Port-Moresbo (Konedobuo)
Paragvajo Asunciono
Peruo Limo
Pollando Varsovio
Portugalio Lisbono
Ruando Kigalio
Rumanio Bukareŝto
Rusio Moskvo
Salomonoj Honiaro
Salvadoro San-Salvadoro
Samoo (Okcidenta) Apio
Sankta Kristofo kaj Neviso Basetero
Sankta Lucio Kastrizo
Sankta Vincento kaj la Grenadinoj Kingstaŭno
San-Marino San-Marino
Sao-Tomeo kaj Principeo Sao-Tomeo
Saŭda Arabio Riado
Sejŝeloj Viktorio
Senegalo Dakaro
Serbio Beogrado
Siera-Leono Fritaŭno
Singapuro Singapuro
Sirio Damasko
Slovakio Bratislavo
Slovenio Ljubljano
Somalio Mogadiŝo
Srilanko Kolombo
Sud-Afriko Pretorio, Bloemfontein kaj Kaburbo
Sudano (Norda) Ĥartumo
Sudano Suda Jubo
Surinamo Paramaribo
Svazilando Mbabano kaj Lobambo
Svedio Stokholmo
Svislando Berno
Taĝikio Duŝanbo
Tajlando Bankoko
Tanzanio Dodomao
Timoro Orienta Dilo
Togolando Lomeo
Tongo Nukualofo
Trinidado kaj Tobago Portospeno
Tunizio Tunizo
Turkio Ankaro
Turkmenio Aŝĥabado
Tuvalo Funafutio
Ugando Kampalo
Ukrainio Kievo
Urugvajo Montevideo
Usono Vaŝingtono
Uzbekio Taŝkento
Vanuatuo Portvilao
Venezuelo Karakaso
Vjetnamio Hanojo
Zambio Lusako
Zimbabvo Hararo

Teritorioj Dependantaj de Aŭstralio

Kokosinsuloj Pulopanjango
Herda kaj Makdonaldaj Insuloj
Kristnaskinsulo Setlemento
Norfolkinsulo Kingstono

Teritorioj Dependantaj de Britio

Anglio Londono
Skotlando Edinburgo
Kimrio Cardiff
Nord-Irlando Belfasto

Krondependaĵoj de la Brita Monarkio

Aldernejo Sankt-Ano
Gernezejo Sankt-Petro-Porto
Hermo
Ĵerzejo Sankt-Heliero
Manksinsulo Duglaso
Sarko

Britaj Transmaraj Teritorioj

Akrotiro kaj Dekelio Episkopo Kantonmento
Angvilo La-Valo
Ascensiono Ĝorĝtaŭno
Bermudo Hamiltono
Brita Antarkta Teritorio Rotero
Brita Hindoceana Teritorio Kampo Justico
Britaj Virgulinsuloj Rod-Taŭno
Ĝibraltaro Ĝibraltaro
Falklandoj Stanlejo
Kejmanoj Georgurbo
Moncerato Bradeso (eks. Plimuto)
Pitkarna Insularo Adamstaŭno
Sankta Heleno Ĵamestaŭno
Sud-Georgio kaj Sud-Sandviĉinsuloj Pinto de Reĝo Edvardo
Tristano-da-Kuno Edinburgo de la Sep Oceanoj
Turkoj kaj Kajkoj Kokborno

Teritorioj Dependantaj de Ĉinio

Honkongo Kaŭluno
Makao Makao

Teritorioj Dependantaj de Danio

Ferooj Torhaveno
Gronlando Nuko

Teritorioj Dependantaj de Francio

Gvadelupo Bas-Tero
Franca Gviano Kajeno
Majoto Mamutĝo
Martiniko Fordefranco
Nov-Kaledonio Numeo
Polinezio Franca Papeto
Reunio Sankta Deniso
Sankta Bartolomeo Gustavia
Sankta-Marteno Marigo
Sankta-Pjero kaj Mikelono Sankta-Pjero
(Francaj) Sudaj Teritorioj Saint-Pierre, Reunio
Valiso kaj Futuno Mata-Uto

Teritorioj Dependantaj de Hispanio

Kanarioj La-Palmoj, Sankta-Cruzo

Teritorioj Dependantaj de Nederlando

Arubo Oranjestado
Kariba Nederlando Bonaire
Kuracao Vilemstado
Sent-Martino Filipsburgo

Teritorioj Dependantaj de Norvegio

Buvetinsulo
Svalbardo kaj Jan-Majen-Insulo Longjarurbo

Teritorioj Dependantaj de Nov-Zelando

Kukinsuloj Avaruo
Niuo Alofo
Tokelao Fakaofo

Teritorioj Dependantaj de Portugalio

Madejro Funĉalo

Teritorioj Dependantaj de Tanzanio

Zanzibaro Zanzibarurbo

Teritorioj Dependantaj de Usono

Gvamo Agano
Jonstonatolo
Midvejinsuloj
Nord-Marianoj Saipano
Puerto-Riko San-Juano
Usona Samoo Pagopago
Usonaj Virgulinsuloj Ĉarlotamilio
Vejkinsulo

Aliaj Ŝtatoj, aŭ Partoj de Aliaj Ŝtatoj (Outros Estados)

Ŝtatoj kiuj estas ne anoj en la Unuiĝintaj Nacioj, aŭ kies statuso estas kontestita. (Estados que não são membros da Organização das Nações Unidas, ou cujo estado é disputado).

Abĥazio Suĥumo
Ĉednistrio Tiraspolo
Gagaŭzio Komrato
Kosovo Priŝtino
Naĥiĉevano Naĥiĉevano
Norda Kipro Nikozio
Palestino Ramalaĥo
Respubliko Montara Karabaĥo Stepanakerto
Saharo Okcidenta Ajuno
Sankta Monto Atos Karieso
Somalilando Hargejso
Sud-Osetio Cĥinvalo
Tajvano Tajpeo
Vatikano (Apostola Seĝo) Vatikanurbo

Ameriko (América)

Argentino (Argentina)
En 1526 la itala esploristo Giovanni Caboto esploris la elfluejon de la rivero Paranao. Laŭ la opinio de tiu vojaĝanto ĉi tiu rivero fluis sur teritorio riĉa je arĝento. Pro tio ĝi estis nomita Río de la Plata (hispane río – rivero; plata – arĝento). Pli poste la nomo estis disvastigita sur la tuta lando, tamen laŭ la latina formo – argentum.

Bolivio (Bolívia)
Estis nomita laŭ la nomo de Sudamerika batalanto por sendependeco, Simón Bolívar.

Brazilo (Brasil)
La nomo estas donita pro la abundo de la multekostaj specoj de arboj kiu havas ruĝan lignon, kio en la lingvo de aborigenaj indianoj nomas Ibirapitanga kaj porgalanoj nomis Pau-Brasil, tiu estas, “Ligno Ruĝa kiel Fajro”.

Ekvadoro (Equador)
Landan teritorion trapasas la ekvatoro, de kie devenas la landnomo.

Haitio (Haiti)
En la lingvo de la karibaj indianoj haiti signifas “montara”.

Honduro (Honduras)
Estis malkovrita de Kolumbo en 1502. Hispane Hondura signifas ‘profundeco’, ĉar ĉe la bordoj de la lando, la akvo estas tre profunda.

Kanado (Canadá)
La nomo verŝajne devenas el kanata, kiu en la lingvo de la hurona tribo de indianoj signifas “vilaĝo”.

Kolombio (Colômbia)
La lando estis nomita pro Kolumbo.

Kostariko (Costa Rica)
Hispane Costa Rica signifas “riĉa bordo”.

Panamo (Panamá)
Origine ĉi tie estis indiana fiŝista vilaĝo, Panama, kies nomo signifas “multe da fiŝoj”. Moderna Panamo estis fondita en 1519 de la hispana soldato Pedro Arias Dávila.

Peruo (Perú)
La haipanaj soldatoj antikve nominejis Birú [biru] aŭ Berú [beru] al lando el sudo la Panamo.

Puerto-Riko (Porto Rico)
La origina setlejo de San-Juan estis fondita en 1508 sur la ĉefinsulo, sed en 1521 la nomo estis movita al la du najbaraj rokaj insuletoj. La setlejo unue nomiĝis Puerto Rico, t.e. “Riĉa Haveno”, kaj la ĉeflando – Juan Bautista (aŭ Johano la Baptisto). Post jarcentoj la du lokoj interŝanĝis siajn nomojn.

Usono (Estados Unidos)
La angla mallongigo USA devenas de la nuna ŝtatnomo United States of America (“Unuiĝintaj Ŝtatoj de Ameriko”), dum la Esperanta nomo devenas de antaŭe iafoje uzata varianto de tiu nomo United States of North America (“Unuiĝintaj Ŝtatoj de Norda Ameriko”). Efektive la Esperantan nomon inspiris provoj enuzigi la vorton Usonian anstataŭ American (= “Usonano”) en la anglan lingvon komence de la 19a jc.

Venezuelo (Venezuela)
La nomo estis donita de la hispana ekspedicio de Alonso de Ojeda en la 15-a jarcento. Ekvidante pitoreskan vilaĝon ĉe la golfo Maracaibo, la alvenintoj nomis ĝin Venezuela, t.e. malgranda Venecio (i.a la ekspedicion partoprenis ankaŭ Amerigo Vespucci).

Eŭropo (Europa)

Albanio (Albânia)
En la lingvo de praloĝantoj de Mediteraneo alb/alp estas “montaro”. La nacilingva nomo – Shqipëria signifas “aglo”. Laŭ alia vidpunkto ĝi devenas de latina radiko albus – “blanka”, tiamaniere Albania estas “blanka lando”.

Andoro (Andorra)
Laŭ oficiala vidpunkto, la landnomo estis ricevita per la kunfandiĝo de du iberaj vortoj: ando – “supra” kaj ore – “fero”. Efektive, la lando estas riĉa je fero. Alia versio klarigas ĝin per keltaj vortoj: an – “blovi” kaj dor – “pordo”, kaj tiu lastas versio estas verŝajne la vera.

Aŭstrio (Áustria)
Malnova germana nomo estas Ostarrichi, kiu signifas “orienta lando”. De tie devenis la nunaj nomoj: Österreich – germane, kaj Austria – latine.

Belarusio (Belarus)
Signifas ‘blanka Rusio’.

Belgio (Bélgica)
Signifas “Lando de Belgoj”, kelta popolo konata per skriboj de Cezaro.

Britio (Grã-Bretanha)
Devenas de la tribonomo “britoj”.

Bulgario (Bulgária)
Devenas de la tribnomo “bulgaroj”.

Ĉeĥio (República Tcheca)
En la teritorio de la nuna Ĉeĥio de la 2a jc a.K. ekloĝis keltaj triboj de Boja. De tie venas latina nomo de la lando Bohemia kaj germana Böhmen. Mem la loĝantoj nomas ĝin Cechy.

Danio (Dinamarca)
Estis nomita laŭ ĝermana tribo la danoj. La dana Danmark prae signifis “lim-kampo de la Danoj”, do vere nomi nur Jutlandon.

Estonio (Estônia)
La indiĝenoj de tiu ĉi lando nomis sin kampuloj, la nomoj “estono” (esthes, aist) kaj “Estonio” (Eistland, Astland) devenas de antikvaj germanoj. La unua mencio pri la nomo Aestii apartenas al romana kronikisto Tacito en 100 a.K., kiu priskribis tribojn loĝantajn oriente de la ĝermanaj triboj. Aliaj diras, ke la nomo devenas de litova rivero. Skandinavaj sagaoj scias pri Estland kaj Eisr, kaj latinaj kronikoj rakontas pri Estia, Hestia, Estonia.

Finnlando (Finlândia)
En la finna lingvo Suomi. Vorton parencan al Suomi oni uzas ankaŭ en la lingvoj estona, latva kaj litova, dum en plimulto de aliaj lingvoj estas uzata vorto kun radiko simila al fin.

Estas diversaj hipotezoj pri deveno de la vorto Suomi, kiu origine signifis la sudokcidentan parton de la nuna Finnlando aŭ ties loĝanton. Oni vidis ĝian similecon ekz. al la finnaj vortoj suo ‘marĉo’ kaj suomu ‘skvamo’. Tiajn rilatojn oni pravigis ankaŭ per la simileco de finn al kelkaj hindeŭropaj, similsignifaj vortoj: ekz. la anglaj fen ‘akvokovrita tero, speco de marĉo’ kaj fin ‘naĝilo’ (kiun oni povas iel rilatigi al fiŝaj skvamoj).

Pli kredinda estas la hipotezo, ke la finnaj vortoj Suomi kaj Häme (unu historia provinco de Finnlando) kaj ankaŭ la vorto saami ‘sameo, lapono’ kaj ties variantoj, ĉiuj havas saman devenon. Ili originas en iu prabalta lingvo, kie la pravorto estis zeme aŭ ĵeme ‘tero malalta’. La diversaj nuntempaj formoj rezultas el regulaj sonŝanĝoj en interlingvaj pruntoj kaj repruntoj, kiuj okazadis dum jarmiloj. La origino de Suomi do troviĝas en hindeŭropa vorto, kiu signifis simple (specon de) tero. Parencoj de la pravorto ĵeme estas ekz. la nuntempa rusa zemlja aŭ la latina humus (kaj do niaj humo kaj humila estas kuzoj de Suomi).

Francio (França)
La landnomo devenas de la frankoj, unuiĝo de ĝermanaj triboj, kiuj konkeris Gaŭlion (la antikvan Francion). Malsamaj nomoj por Francio estas: Gallia (greka), Francogallia (latina), Fagguo (ĉina), Ranska (finna), Tsarf (juda), Valland (malnov-norvega), Bro-C’hall (bretona), Perancis (indonezia), Ufaransa (svahila).

Germanio (Alemanha)

Grekio (Grécia)
De Graeci, la latina nomo de tribo (graioi), kiuj loĝis en Italio en la 8a jc a.K. Poste tiel estis nomita la tuta helena popolo. La greka nomo Ellas, Ellada devenas de hellenes, komuna nomo de grekaj triboj, kiu siavice devenas de unu praulo Helene.

Hispanio (Espanha)
Ŝajnas, ke la nomo devenas de semida vorto span, signifanta ‘kaŝita’.

Hungario (Hungria)
Hungare – Magyarország, lando de la hungaroj (madjaroj). Alilingvaj nomoj devenas de la tribnomo ugroj: Wegry (pola), Vengrija (rusa), Uhorŝĉina (ukrajna), Hungaria (latina), k.c.

Antaŭ la jaro 220 Hungari estis granda federacio vivinta en Norda Ĉinio. La vorto devenis pli frue de ĉina patrina rivero Hun, kie unue naskiĝis hun-tribo, poste la hun-tribo miksiĝis kun diversaj gentoj, kaj naskiĝis la ĉino. Post kiam Hun-anoj fuĝintaj el centra Ĉinio translokigis sin en Nordan Ĉinion. La stepa gento aldonis al hun hom-sufikson -gari (gori, guri…). Ĝis nun en Norda Ĉinio la nacieca nomo ĝenerale kunmetas la sufikson, ekz. mon-goli, viguri, taguri, manĝuri… Hun-Federacio konsistis el diversaj triboj kaj gentoj, inter kiuj estis bulgar kaj maĝar. Bulgar lasis multajn loko-nomojn en Norda Ĉinio, kaj Maĝar lasis gravan vorton Maĝar koncernanta al paŝtista vesto kaj sidilo. Ĝis nun la vorto Maĝar estas baza vorto de la ĉina lingvo, kvankam oni scias ke la vorto maĝar devenis de antikva paŝtista nacieco. Tio sugestas ke la du Bulgar kaj Maĝar estis tre gravaj en Hungar-federacio en Norda Ĉinio.

lingvistika materialo laŭ ĉina lingvo: He = rivero Hu = lago, hungaro Haj = maro Hun = akvo kun koto Hon = inundo Huan = flava (china patrina rivero estas flava) Huan Di-o = china prapatro

Ni povas supozi ke hun-tribo devenis ĉe Flava Rivero en Centra Chinio…

Irlando (Irlanda)
Devenas de gaela nomoÉire (moderna version de la malnovgaela Ériu, nomo de mita princino) kaj la ĝermana sufikxo ‘land’, pro influo de la anglo-saksoj en Irlando. La latina nomo Hibernia, kimra – Iwerddon, bretona – Iwerzhon, eble indikas pri ligoj de pra-irlandanoj kun antikva loĝantaro de Iberio, t.e. nuntempa pirenea duoninsulo.

Islando (Islândia)
La nacilingva formo Ísland (ís “glacio” + land “lando”, do “Glacilando”) estas fonto por aliaj lingvoj. Nur ĉe la antikvaj latinoj estis malsama vorto – Thule, kiu ankaŭ uziĝis pri Groenlando. Hodiaŭ Thule estas Groenlanda urbo.

Italio (Itália)
La landnomo devenas de la italikaj triboj, kies unu parto latinoj konkeris la aliajn, kaj fondis la malnovan Roman ŝtaton. Laŭ alia versio, ĝi devenas de la latina vituli (“bovidoj”), filoj de taŭra dio. Tiel estas nomita italaj triboj de la grekoj.

Kroatio (Croácia)
De la popolnomo kroatoj.

Latvio (Letônia)
Probable la prauloj de la modernaj latvoj loĝis ĉe la bordoj de la rivero Lata aŭ Leta, kiu troviĝas en ĉirkaŭaĵo de Vilniuso. Antaŭ la 19a jc la regiono nomiĝis diverse: Lettland, Lotygola, Leththia aŭ Lothwa.

Litovio (Lituânia)
Latina formo de la vorto, Lituae, unue estis uzita en kronikoj en 1009. Sciencistoj en la 16a jc asociigis la nomon kun la latina vorto litus, aŭ tuboj — ebla referenco al ligna trumpeto, per kiu ludis la litovaj triboj. Modernaj sciencistoj pensas, ke “Litovio” povas origini de la rivernomo, sed ili ne trovas sufiĉajn argumentojn por pruvi la ekziston de tiu rivero.

Luksemburgo (Luxemburgo)

Makedonio (Macedônia)
De la antikva regiono en la Balkana Duoninsulo.

Malto (Malta)
Ekzistas kelkaj versio pri la origino de la landnomo: (a) Fenicia versio: Malat – “haveno” aŭ “rifuĝejo”; (b) Greka versio: Meli – “mielo”, Melta – “abelo”; (c) Araba versio: Malta – “nuda”.

Moldavio (Moldávia)
Nacilingve – Moldova estas la nomo de granda regiono en najbara Rumanio. Iam la rumania provinco kaj la nuna respubliko Moldavio estis unu lando.

Monako (Mônaco)
Laŭ legendo la fondiĝo de la urbo kaj princlando Monako estas ligita kun la nomo de Heraklo, kiu reveninte de Hispanio decidis ripozi ĉi tie, ĉe la Lazura Bordo. Ĝi estis nomita Portus Herculis Moniechi. La lasta vorto signifas “izolita”.

Nederlando (Holanda)
La signifo de Nederlando(j) estas malalta(j) lando(j). La enloĝantoj do nomiĝas nederlandanoj kaj ne nederoj.

Norvegio (Noruega)
Nacilingvaj formoj – Norge (bokmål), Noreg (nynorsk). De la pranorvega Norvegr “Nordena Vojo” – nomo donita, verŝajne, de la danoj.

Pollando (Polônia)
Origino necerta; laŭ la plej populara teorio la nomo (pollingve: Polska) devenas de la slava gento Polanie kiu loĝis en nuntempa Grandpolio. Nomo de la gento devenas de la vorto pole (kampo, kamparo) kaj oni suspektas ke la ĉefokupo de la loĝantoj estis terkultivado aŭ ili loĝis en senarbara teritorio (kompare kun aliaj gentoj).

Laŭ alia teorio, la landon de Polanie oni nomis simple kampara lando, kaj kiel nomo restis nur adjektivo kampara (polska estas tiu malnova adjektivo).

Portugalio (Portugal)
La landnomo devenas de la urbo Porto, kies antikva latina nomo estis Portus Galle, t.e. ‘haveno de galoj’ (nomo de kelta tribo). Latinoj ĝin nomis Lusitania.

Rumanio (Romênia)
Rumanlingve – România. Devenas de “Romanio”, la Romana Imperio.

Rusio (Rússia)
Laŭ unu versio, ĝi originas de la sveda rus, kiu signifis “enloĝanto”.

San-Marino (San-marino)
La nomo devenas de la Dalmaciano Marinus, kiu forkuris de sia hejmlando, ĉar oni subpremis lin pro lia fervoro al la Kristana kredo. En la nova loko li fondis preĝejon, kaj konstruis kastelon. Pli poste la eklezio anoncis lin sanktulo: Sankta Marino.

Slovakio (Eslováquia)
Nacilingve – Slovensko, verŝajne devenas de la popolnmo “slavoj”.

Slovenio (Eslovênia)
De la popolnomo slovenoj, kiu originas de la popolnomo “slavoj”.

Svedio (Suécia)
Svedlingve – Sverige – “Regno de la Svedoj”.

Ukrainio (Ucrânia)
Nacilingve – Ukraijna; en slavaj lingvoj korespondas al “limregiono”.

Vatikano (Vaticano)
Devenas de la samnoma monteto ĉe la bordo de la rivero Tibero, kie la Papo Eŭgeno 3a konstruis palacon (1150). La nomo de la monteto originas de vaticinatio – “profetaĵo”, “antaŭdiro”.

Azio (Ásia)

Armenio (Amênia)

La diversaj formoj de la landnomo devenas de la armenaj tribnomoj – arme, hajasa kaj suhme. En la eŭropaj lingvoj – Armenia k.s., nacilingve – Hajastan.

Azerbajĝano (Azerbaijão)

n la 9a jc a.K. sur la teritorio de la lando ekzistis Romana provinco Medio Atropatena aŭ simple Atropatena, laŭ la nomo de reganto. Ĝia misformita arabigita varianto estas Adrabadan, Aderbadagan, de kie venis nuna nomo Azerbajĝan.

Bangladeŝo (Bangladesh)

Nacilingve – Bangladesh, ‘lando de la bengaloj’.

Barato (índia)

La landnomo en la hinda lingvo, kaj en multaj aliaj Barataj lingvoj, estas Bharat. Ĝi devenas de la nomo de la Arja malnovhinda tribo baratoj, kiuj en la 6a jc a.K. kreis fortan ŝtaton. Ĝia internacie pli konata nomo “Hindio” (India k.s.) devenas de la rivero Indus (Sanskrite Sindhu ).

Birmo (Birmânia)
La nacilingva nomo, Myanma, devenas de la vortoj: mien – forta kaj ma – honora.

Butano (Butão)
La nacilingva nomo estas Dzongkha aŭ Druk Yul. La tibetanoj ĝin nomas Brug (Yul), Lho Brug, Mon.

Ĉinio (China)
Tiu nomo devenas de la dinastio Cin. La ĉinoj ĝin nomas Ĉungŭo, t.e. meza(j) ŝtato(j).

Filipinoj (Filipinas)
En 1542-45 ĉi tie albordiĝis ekspedicio de la hispano R. L. Villalovos, kiu donis nomon al la insuloj laŭ honoro de la hereda princo de Hispanio, Filipo.

Indonezio (Indonésia)
La nomo estis donita de germana vojaĝanto A. Bastien en 1884. En la greka lingvo Indos Nesos signifas “Hindaj insuloj”.

Japanio (Japão)
La japana nomo Nihon (aŭ Nippon) estas skribata per 2 ĉinaj signoj, de kie la unua signifas “suno”, kaj la dua – “radiko”. De tie oni prenis la simbolesprimon por Japanio: ‘La lando de la leviĝanta suno”. Eŭropajn nomojn oni ricevis per alia elparolo de tiuj signoj, pli simila al la Ĉina lego Riben. En la korea oni legas tiujn signojn kiel Ilbon.

Kartvelio (Geórgia)
Nacilingve – Sakartvelo, t.e. lando de kartveloj, de la antikva tribnomo – kartu, kardu, ĥaldu. Malsamaj nomoj de Kartvelio.

Koreio, Sud-Koreio, Nord-Koreio (Coréia)
Devenas de la nomo de mezepoka ŝtato Koryo (935-1392). La koreaj ĝin nomas ĝin Hangug (“lando de la koreoj”), kaj ankaŭ Ĉoson (“matena beleco” aŭ “lando de matena freŝeco”), Post ekrego de la Li-dinastio ĝi estis nomita Taehan.

Laoso (Laos)
Laŭ la nomo de unu el ĉefgentoj, la laŭoj (“lao”).

Maldivoj (Maldivas)
Sanskrite: mal – mil, diva – insulo.

Mongolio (Mongólia) 
Laŭ la etnonomo mongoloj, konata laŭ ĉinaj fontoj (7-10 jc a.K.) kiel mengu, mengu-li, men-va. Aliaj nomoj: Menggu (ĉina); Sog Po, Sog Yul (tibeta); Mongoru (japana).

Nepalo (Nepal)
En la malnovhinda lingvo “lando ĉe malsupro de monto”.

Pakistano (Paquistão)
La landnomo en Urduo signifas “sankta lando”, “pura lando”.

Singapuro (Cingapura)
La landnomo en Sanskrito signifas “urbo de leono”: singha = “leono”, pore = “urbo”.

Tajlando (Tailândia)
Laŭ la nomo de la ĉefgento, la tajoj. La landnomo ŝanĝiĝis kelkfoje. De mezepoko ĝis 1939 ĝi nomiĝis Siamo (Siam, sanskrite Sayam – “malhelhaŭta”). La loĝantoj de lando mem nomis ĝin Muangtay – ‘lando de liberaj homoj’. De 1939 la oficiala nomo estas Thayland – “lando de la tajoj”. La vorto Thay signifas “libera”.

Vjetnamio (Vietnã)
La vorto viet estas vjetnama prononco de ĉina signo, kies signifoj estas “fore de”, “transiri”, “preteriri”. Tiel ĝi indikas landon fore de Ĉinio. La vorto nam signifas ‘suda’.

 

El la retejo HR Idiomas